Gisterochtend, op maandag 17 september 2018, namen mijn zusje en ik afscheid om vervolgens door de douane en de paspoortcontrole te gaan en om 11:45 uur het vliegtuig in te stappen dat om 11:55 uur opsteeg van Schiphol. Vervolgens kwamen we op dinsdag 18 september om 6:50 uur Indonesische tijd, 1:50 uur Nederlandse tijd, aan in Jakarta. Vervolgens vlogen we om 11:00 uur door naar Manado waar we om 15:30 uur plaatselijke tijd aankwamen.
Even een samenvatting:
twee vluchten van in totaal 22 uur
ruim 13.500 kilometer
drie vliegtuigmaaltijden en drie tussendoortjes
drie films en drie afleveringen van The Gifted
liters water
maar drie toiletbezoekjes tijdens het vliegen
een dekentje, twee paar sokken, een slaapmasker, een paar oordoppen en twee kussentjes
ontelbare pogingen om te slapen en uiteindelijk grofweg 3 uur geslapen hebben
en een taxirit van ongeveer 30 minuten
Zo is het ongeveer gegaan. We waren al online ingecheckt en na het ophalen van de boardingpas en het inleveren van de bagage (mijn tas woog maar 8(!) kilo) zijn we onze uitzwaaiers gedag gaan knuffelen en kussen. Vervolgens zijn we verdwenen naar de andere kant. Bij de douane kwam ik erachter dat er nog een tube handcrème in mijn tas zat dus vroeg ik of het geen probleem was: was het natuurlijk niet, maar even het zekere voor het onzekere. Tassen door de röntgen en mijn tas werd eruit gepikt: onderzocht op explosieven. Ja, echt waar. Explosieven. Na tien minuten bleek dat ik een stormaansteker in mijn voorvakje had zitten. Ik was me van geen kwaad bewust en wist niet dat deze niet mee mocht in de handbagage: dus achtergelaten.
11:00 uur (NL). Vliegtuig in en drie films, 1 aflevering van The Gifted, twee maaltijden, twee tussendoortjes en een paar onrustige dutjes verder komen we aan in Jakarta: Indonesië! Paspoortcontrole en stempelen (eerste stempel in mijn nieuwe paspoort!) en weer door naar de security. Hier hebben ze er speciaal eentje voor dames, we voelen ons heel speciaal. Daar hebben we maar weinig doelen: een flesje water en SLAPEN!
6:50 uur (INDO). Het flesje water was zo geregeld. Verder konden we drie uur van te voren nog niet te zien bij welke gate we moesten boarden dus hebben we een rustig plekje opgezocht met banken en zijn we daarop nog even gaan dutten. Dit terwijl de vogeltjes en de omroepen in zowel Indonesisch als Engels over ons heen vlogen.
9:45 uur (INDO). Ik had gelukkig een wekker gezet, want anders hadden we misschien de vlucht wel gemist. Ik voel me verrotter dan ooit. Spullen pakken, opstaan en checken welke gate we moeten hebben. Gate 24. Waar zijn we nu? Gate 13. Natuurlijk moeten we aan de andere kant van het vliegveld zijn… Goed lopen, over die banden. Halverwege even een koffietje en een breakfastbun bij de Starbucks en weer door. Te laat komen we erachter dat we ook hadden kunnen wachten op een golfkarretje dat ons naar de gate zou kunnen brengen.
10:45 uur (INDO). Boarden. Een voller en kleiner vliegtuig dan het eerste. Best logisch eigenlijk als je erover nadenkt. Koptelefoon op, serie aan en tijd uitzitten. Ik heb dezelfde aflevering vier keer opnieuw moeten starten voordat ik hem helemaal had gezien: eindelijk viel ik een beetje in slaap. Onderweg krijgen we nog iets wat voor een maaltijd met een toetje door moet gaan (bij de eerste vlucht was het eten duidelijk beter).
15:30 uur (INDO). Eenmaal op Manado aangekomen eerst een toilet opzoeken. De bagage komt, ondanks dat we waarschijnlijk als een van de eersten waren ingecheckt, vrij snel. We lopen de hal uit in de veronderstelling nog iets van een hal of een ATM tegen te komen. Niks blijkt minder waar. Je staat meteen buiten met een berg mensen die vragen of je een taxi nodig hebt. Deze had ik van te voren met het hotel al afgesproken en onze driver staat netjes met een bordje klaar. Jeej, super fijn! Voordat we de auto in stappen, zie ik een paar mensen hun camera of mobiele telefoon die op ons gericht was weg stoppen. Oh ja, we zien er anders uit.
16.30 uur (INDO). Na een rit van ongeveer dertig minuten komen we aan in het hotel waar we een drankje krijgen en onze spullen naar boven worden gebracht. We hebben uitzicht met de zee. Eenmaal gedoucht zien we dat de zon al een beetje onder aan het gaan is en besluiten we toch even een rondje te gaan lopen nog. Als we beneden zijn, is het al donker. Ongelofelijk hoe snel dat kan gaan.
17.30 (INDO). Een klein rondje dan. Al snel hebben we er genoeg van. Het is warm, we hebben trek, het is donker en we kennen de buurt niet dus besluiten om terug te gaan en in het hotel een hapje te eten. Na het eten bijna direct naar boven en onszelf nog even een á twee uurtjes wakker houden.
22.00 uur (INDO). Het is tijd om te slapen. Morgen weer een dag. Een hoop indrukken en een hoop wat we willen doen. Ook moet het besef nog even komen dat we hier echt voor drie maanden zitten. Een leven uit een backpack.
