Ups en downs. Zo ben ik afgelopen drie maanden door gekomen en zo ga ik nog wel even door. Drie maanden geleden overleed mijn moeder. Een week na mijn 27e verjaardag. Anderhalve maand daarvoor had ze de diagnose alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de lever gekregen. Een behandeling zou misschien levens rekkend zijn, maar de kans was klein dat het zou aanslaan en de behandeling zou waarschijnlijk meer ellende geven dan de beoogde verzachting.
De eerste 10 dagen tot aan de uitvaart waren één grote rollercoaster van emoties en dingen regelen. Je hebt bijna geen tijd voor die emoties, omdat er zo veel geregeld moet worden, maar ze zijn er wel. Kaarten, gasten, bloemen, kist, locatie. Je wil alles zo goed mogelijk doen. We waren met z’n drieën en konden de werkdruk een beetje verdelen, maar alles wat je moet doen is eigenlijk al te veel. Gelukkig kregen we heel veel hulp en liefde van buitenaf.
Daarna eindelijk rust. Ik ging gelijk weer aan het werk, omdat ik bang was dat de drempel om weer te gaan werken anders te hoog zou worden. Ik heb gelijk aangegeven dat ik - ondanks dat ik direct weer aan het werk ging - echt uit moest kijken en dat ik merkte veel slaap nodig te hebben, als ik dan niet zou oppassen, zou ik er later misschien problemen mee krijgen. Onverwachts ging ik er toch nog een weekje tussenuit, omdat ik naar mijn vader kon die was gaan zeilen en ik zeilde met hem een week in Denemarken. Toch nog de mogelijkheid gehad dus om even weg te zijn van huis, door corona is er vakantie-wijs een hoop roet in het eten gegooid. Het was uiteindelijk een week met een lach en een traan. Iedere vierkante centimeter deed me aan mama denken. We zijn zeker tien jaar iedere zomervakantie gaan zeilen met die boot. Het is een redelijk eenvoudig bestaan op de boot.
De afgelopen drie maanden heb ik ervaren met een hoop ups en downs. De ups zijn fijn, ik heb energie en zin om van alles te ondernemen en aan te pakken. Ik geniet met (soms iets te) volle teugen van de leuke dingen die ik doe. Ik ben lekker aan het sporten, wandel af en toe met het mooie weer en voel me goed. Dit heb ik nog steeds en ik probeer er zo veel mogelijk van te genieten, want ik weet dat het morgen zo maar anders kan zijn.
De downs zijn erg down. Ik heb nergens zin in, wil mijn bed niet uit en als ik er wel uit kom, wil ik het liefste de hele dag op de bank liggen. Dan weet ik al dat ik me aan het einde van de dag ontevreden voel, omdat ik niets heb gedaan die dag. Die dagen mogen er zeker wel zijn, maar toch knaagt die ontevredenheid ergens achterin mijn hoofd. Ik voel me tijdens zo'n down soms ook niet lekker, misselijk en heb last van mijn buik. Dit heb ik eerder gehad en doet mijn lichaam als het heel erg gestrest is. Gelukkig heb ik hier niet iedere keer last van.
De frequentie van de ups en downs worden lager. Niet per se minder heftig, maar drie maanden geleden kon het zo van het ene op het andere moment switchen. Nu kijk ik van dag tot dag hoe ik me voel en waar ik behoefte aan heb. Ik kan nog steeds paniekaanvallen krijgen of een enorme huilbui als ik 's avonds in bed lig. Dit is niet erg, ik denk dat het er een beetje bij hoort.
Het goede nieuws is dat ik mensen om me heen heb met wie ik het erover kan hebben. Mensen die mama hebben gekend of niet, die in ieder geval snappen dat ik me klote voel (ik hoop voor ze dat ze niet het daadwerkelijke gevoel gaan meemaken), maar er is in ieder geval begrip. Ook omdat ik zelf constant aangeef hoe ik me voel. Als ik in een down zit en moet werken, is dit één van de eerste dingen die ik meld als ik binnen kom.
Drie maanden voelen bijna aan als drie dagen. Het lijkt zo kort geleden allemaal, zo vers. In werkelijkheid is drie maanden natuurlijk ook niets, maar aan de andere kant, het is al drie maanden. Drie maanden zonder iemand die er normaal gesproken iedere dag voor je is, is lang! Normaal gesproken had een van ons al lang een appje gestuurd met de vraag hoe het is en waar we mee bezig zijn. Of mama was even langs gelopen bij mij op werk voor een drankje en om even bij te kletsen, omdat ze me al een tijdje niet had gezien. Het zit hem in dat soort kleine dingen waarin ik haar enorm mis: een arm om me heen, een paar opbeurende woorden, of gewoon een schop onder m'n kont zoals alleen moeder die kunnen geven.
Het is voorbij gevlogen, maar het wordt steeds echter en ik denk ook niet dat het ook maar enigszins voorbij is. Het enige wat ik kan doen is luisteren naar mijn lichaam en zoveel mogelijk goede omstandigheden scheppen. Oftewel, voldoende slapen, bewegen en dingen doen die me blij maken. En af en toe ook eens die dag op de bank liggen, omdat ik er gewoon even klaar mee ben.
Geniet van kleine dingen. Neem hier de tijd voor en houd deze dicht bij je. Niemand kan het je afnemen. Geloof dat het beter wordt. Zorg goed voor jezelf. Bekijk per moment waar je behoefte aan hebt en probeer hierin te voorzien. Sta af en toe stil om gewoon even te 'zijn'. Dat is wat ik op het moment nog meer leer dan ooit te voren.
Comments